تاریخ18بهمن1401 به نام خدای دقایق،فرصتها

تاریخ18بهمن1401

به نام خدای دقایق،فرصتها

روز داشت عماد را خسته میکرد ،انگار کارهای هر روزی و همیشگی یک خط سیر یکنواخت روزانه را براش دنبال میکرد.پسر عموش جعفر تازه از سربازی برگشته بود و چند روز مرتب به موبایلش زنگ میزد و میگفت میخوام ببینمت.

عماد دلش میخواست اونرا ببیند بعد چند سال که از هم دور بودن ،آخه آنها دوستای دبیرستانی خوبی باهم بودند.چه خاطرات و روزهایی خوبی باهم داشت تقریباهفت سالی بود که از مقطع راهنمایی تا انتهای دبیرستان با هم شب و روزهایی سرد و با خاطرات گرم را پشت سر گذاشته بودند.

جعفر که عاشق سفر بود به خودش در جمع دوستای سال آخر دبیرستان قول داده بود،که انشاالله بعد از درسم سریع میرم سربازی را تمام میکنم و مدارک و پاسپورت مهیا میکنم و میرم ایتالیا شهر آرزوهاش.

این گفته جعفر تو گوش عماد همیشه سنگینی میکرد و گاهی با عکسهایی که با هم انداخته بودن اون حس و انتظار ،اون شوق جعفر تو تموم کردن درس و بعد سربازیش را به یاد می آورد.

شاید اینقدر جعفر دوست داشت که حتی نشد ،یکبار هم به اون بگد که بعد رفتنت از ترکیه من چقدر دلم برات تنگ میشد چقدر دوست داشتم مابقی خاطرات و روزهای بعد درس و زندگی در کنار هم باشیم حتی به بچه هامونم بگیم از شیطنتها و لجبازیها از قد بازی و گاه اذیتهایی که با هم تو قد کشیدنمون تو طول این سالها داشتیم .

تو دو سالی که از سربازی جعفر میگذشت چند بارتلفنی و یکی دوبارهم ملاقات تلفنی داشتن که خیلی باهم حرف زدن از همه جا گفتن و شنیدن،اما از دلتنگیها و فردا و بعد از ندیدن هم هیچکدامشان توان و جرات گفتن نداشت.

عماد هم بخاطرپدرش که بنا بود و بخاطر کهولت سن دیگه نمیتونست خرج و مخارجزندگی و دو خواهرش را بدهد مجبور شده بود.

سربازی نره و از ادامه تحصیل تو دانشگاهم انصراف بده.

پدر هرچند تو کافه محله اردوخان میرفت و سر شب کمکی میکرد و مزد ناچیزی میگرفت اما باز مخارج سنگین انروزها بیشتر از توان یک پیرمرد بود.

تنها پسر اون و خانواده عماد این بار را برداشته بود،شاید اگر میشد اونم با جعفر بعد درسشون یکراست میرفتن سربازی.

اما نشد.اون روز عصریکشنه که همه بیشتر خانه بودن عماد از خیایان سنگی سر رازیر به سمت محلشون می آمد.

آن روزدیگه نمیتونست خودش را از جعفر دوست صمیمش قایم کند.بالخره تک دوست عزیزش بود.

گفت امروزسر شب دوش میگرم و میرم دوست خوب و یار چند سالموم میبینم،آخه شبها خسته بود و نمیتونست هر شب به خودش برسه و تازه بعد از کار سنگین تو کارگاه آهنگری شهر باز بیاد بیرون و شبگردی کند.

اما انروز گفت که میرم هر چه هم خسته باشم.

رسید درخانه مادر و خواهراش را صدا کرد،همه دویدن تو حال برادرشون جعفر را نگاه کردند.

انگار برادرشون را اینقدر خوشحال و شاد ندیده بودن. همشون تو نگاه به هم یک چند دقیقه ای بهت زده بودن و فقط چشما هم را میدیدند.

خواهرش مریم خواهر کوچیکش زینب مادرش دینا همه جعفر انگار دوست نداشت چشم از خانوادش برداره.

یکدفعه جعفرگفت پدر رفت سرکار هر شبش،مادرش تازه فهمیده بود پسرش از کار آمده انگاربا بغض گفت .اره پسرم و خواهراش هم یدفعه سلام کردن به برادرون جعفر.

جعفر سلامی از ته دل جواب داد سلام گلهای من.

به مادرش گفت مادر عزیزم من میخوام دشو بگیرم عماد را بعد چند وقت که سربازیش را تموم کرده و همی میگه بیا ببینمت میخام امشب برم و تو کافه قدیمی زیر پل، همون کهفه ای که اکثر عاشقهای شهرشون قرار ملاقاتشهاشون را انجا ست میکردن.

مادر گفت برو آب داغه من حوله و لباسهات را می یازم.

رفت دوشت گرفت و برگشت سریع و لباسهاش را تو آینه وسط دو لنگه کمد قدیمی جهازمادرش که از اون خیلی خاطرات از زبان بابا و مامانش شنیده بود دید.

گراواتش را هم زد انگار یک قرار ویژه داشت.

مادرش برگشت تو اتاق ووقتی جعفر را دید زد به شانه هاش و گفت چه آقایی شدی چقدر صفا دادی به خودت و انشالله تو رخت دامادی ببینمت.

خجالت کشید جعفر.سرش را انداخت پائین.

ورفت کفشهای ورنی قهوه ایش را برداشت زنگ زد به عماد و گفت امشب بیا تو کافه شب زیرپل منتظرتم و من نیم ساعت دیگه اونجام.سریع قطع کرد.

ان زودتراز جعفر رسید .

پشت یک پنجره نشست .پیش خدمت کافه که پسر قدبلندی بود.

آمد جلو و گفت خوش امدی چیزی بیارم خدمتتون گفت نه منتظرم تا دوستم بیاد و صداتون میکنم.ممنون

پیش خدمت به احترام چشم گقت و رفت.

کنار میز دیوار کافه پر شده بود از صفحه ورقهایی که مشتریهای کافه تو امدن و رفتنشون و تو احساس ها و زمانهایی که آنجا بودن با عزیزاشون نوشته بودن ،کافه چی هم چقدر خوش سلیقه آنها را چسبونده به دیوار قدیمی ،گچی کافه شب.

یک دفعه تو حال خودندن بودکه عماد آمد و گفت:سلام جعفر

جعفر یک دفعه برگشت نتونست چیزی بگه و فقط عماد،دوستش را نگاه میکرد.

وای خدای من از آخر باری که شاید بیشتر از پنج یا شش ماه هم نشده دوستش تو سربازی چقدر تغییر کرده بود.چقدر صورتش مردانه و خشن کمی شده بود.

اما نه چشماش همان نگاه پاک و معصوم دوست خوب مدرسه تا اخر دبیرتانش را داشت.

یک دفعه عماد گفت چی شده.

جعفر سلام کرد و گفت هیچی هیچی سلام و بنشین و با دست میز و صندلی به احترام دوستش نشان داد و نشستن جلوی هم.

خیلی حرف زدن از همه جا کارهایی که کرده بودند بعد از دبیرستان،سربازی و شب و روزهاش را عماد میگفت.

خانه کار و آروزهابرا ازدواج خواهراش و بردن گرداندن و مسافرت کوتاه با خانواده را جعفر میگفت.

شب رفت از نیمش که جعفر و عماد گفتن بریم رو پل شهر قدم بزنیم.

اصلا نمیخوابیم امشب تا صبح به یاددوستی چند سالموم.

عماد اینو میگفت و یک دغعه درآمد و گفت اخه من دارم از ترکیه میرم،جعفر اینو تا شنید دلش تاب نیورد و دستش را زد رو دست دوستش عماد گفت:آخه زندگ میزدی می دیمت هر باز همین یک جمله را میگی و همین یک جمله منو نارحت،آخه پسر توو چی دیدی از رفتن.آخه شهرت مردمت کشورت چی دارن که از دبیرستان تا حالا هی میکوبی تو ذهن ما میرم میرم.

رفتن برای چی

مگه اینجا بده اینجا چی کم دادره.؟

عماد که پدر و مادرش را تو جنگ نوار مرزی سوریه و ترکیه از دست

داده بود و تنها عضو خانواده ای کرد ساکن شهری مرزی بود.

و وقتی که ناراحتی جعفر دوستش را دید.

دیگه دلش نیومد ادامه بده.

و دست زد کنارشونه های مردونه دوستش ،که بعد از این دوسال ازبس کار آهنگری کرده بود سفت و مردونه شده بودند .

و یاد حرفهایی که جعفر همیشه از آرزوه هاش برای مادر و پدرش و دو خواهرش میزد ،افتاد.

ولی اونها چقدر ب هم نزدیک بودند و چقدر با هم دردل و از آرزوهاشون گفته بودند.

نشستن رومیز یک قهوه دیگه با کیک شکلاتی سفارش دادند و نفهمیدن چند ساعتی از نیمه شبم رد شده و همانجا رومیز کافه شب خوابشون برد.

شب نهحصی و سیاهی بود آن تاریخ فبریه 2023 تو خواب بودن که زلزله سنگینی ترکیه و نوار مرزی را یک دفعه غافلگیر کرد و همه شهر و همه ساختمانهاش مثل یک نقاشی ریخت و ویزان شد مثل یک کاغذ مچاله .

دست جعفر و عماد تو دستهای هم رومیز و خواب آن شب زلزله که تلافاتش کل شهر و همه مردم شهر بود را به خواب برد.

جعفر عماد دو دوست برای همیشه در کنار هم تو شهر در کافه شب تو کشورشون کنار هم تا ابد موندند.

با ادعای احترام به مردم ترکیه و آروزی رحمت برای گذشتگان این زلزله هولناک سلامتی صبر برای بازمانگان

همراه شما هستم در این غم بزرگ زلزله وحشتناک

کیوان رئیسی پور 18-11-1401 مصادف با 8 فبریه 2023

حق چاپ برای نویسنده کیوان رئیسی پور اشرف محفوظ است.

#کیوان

#کیوان_ترکیه

#زلزله_ترکیه

Separation, earthquake, Turkey

In the name of the God of minutes, opportunities
The day was tiring Emad, as if he was following the same routine every day. His uncle Jafar’s son had just returned from the army and for several days he was constantly calling his mobile phone and saying he wanted to see you.
Emad wanted to see her after several years of being apart, they were good high school friends. What good memories and days they had together. It was almost seven years that they spent nights and cold days together with warm memories from middle school to the end of high school. They had left behind.
Jafar, who loved to travel, had promised himself in the group of his friends in the last year of high school, that God willing, after my studies, I will quickly finish my military service, prepare my documents and passport, and go to Italy, the city of his dreams.
This statement of Jafar was always heavy in Emad’s ears, and sometimes he remembers the feeling and anticipation, that joy of Jafar when he finished his studies and then his soldiering, with the pictures that were thrown together.
Maybe he loved Jafar so much that he didn’t even once tell him how much I missed you after you left Turkey, how much I wanted to spend the rest of the memories and the next days studying and living together, even telling my children about the mischief and stubbornness of The game of height and sometimes the troubles we had with each other during these years.
In the two years since Jafar was in the army, they had several phone calls and one more phone meeting, where they talked a lot, talking about everything, but none of them had the courage to talk about their longings and tomorrow and after not seeing each other.
Emad was also forced to pay for his father and his two sisters because of his old age.
Don’t join the army and cancel your studies in my university.
Although my father used to go to a cafe in Ordu Khan neighborhood and help out at night and got a small salary, the heavy expenses of those days were more than an old man could handle.
The only son of his and Emad’s family had taken this burden, maybe if it was possible, he and Jafar would have gone straight to the army after their studies.
But it didn’t happen. That evening, when everyone was mostly at home, Emad was coming from the stone streets of Sar Razir towards their place.
That day, he could no longer protect himself from his close friend Jafar. After all, he was his only dear friend.
He said that today at night I will take a shower and go see my good friend and friend, how are you? He was tired at night and couldn’t wake up every night, and only after heavy work in the blacksmith workshop in the city, he came out and went for a night walk.
But today he said that he will go no matter how tired I am.
Arriving at the door, he called his mother and sister, they all ran and looked at their brother Jafar.
It was as if they had never seen their brother so happy. They all stared at each other for a few minutes and only saw each other’s eyes.
His sister Maryam, his little sister Zainab, his mother Dina, all of Jafar did not want to take his eyes off his family.
All of a sudden, Jafar said that his father went to work every night, his mother had just realized that her son was out of work, and she said angrily, “Yes, my son and his sister also say hello to Jafar’s brothers.”
Jafar Salami answered from the bottom of his heart, Hello, my flowers.
He said to his mother, “My dear mother, I want to take a shower. After some time, Emad has finished his military service and Hami says come and see you. I want to go tonight to the old cafe under the bridge, the same cave where most of the lovers in their city used to meet.
Mother said, go get hot water, I will put your towel and clothes.
He went to take a shower and quickly came back and saw his clothes in the mirror in the middle of his mother’s old wardrobe, which he had heard many memories about from his mom and dad.
He tied his tie as if he had a special date.
His mother came back to the room and when she saw Jafar, she patted him on the shoulders and said what a gentleman you have become, how clean you are and I hope to see you in your groom’s clothes.
Jafar was embarrassed. He lowered his head.
He went and picked up his brown varnished shoes, called Emad and said, “Come tonight, I’m waiting for you at the night cafe under the bridge, and I’ll be there in half an hour.” He quickly hung up.
He arrived earlier than Jafar.
He sat behind a window. The waiter was a tall boy.
He came forward and said welcome, let me bring you something, he said no, I am waiting for my friend to come and I will call you. Thank you.
Before serving with respect, he went away.
Next to the table, the wall of the cafe was filled with sheets of paper that the customers of the cafe had written about their comings and goings and the feelings and times they were there with their loved ones, how tasteful Cafe Chi stuck them on the old wall, the chalk of Shab Cafe.
Once he was in a mood when Emad came and said: Hello Jafar
Once Jafar returned, he could not say anything and only looked at his friend Emad.
Oh my God, how much his friend in the army had changed since the last time, maybe not even more than five or six months. His face had become less masculine and rough.
But no, his eyes had the same pure and innocent look of a good friend at school until the end of his teacher.
Once Emad said what happened.
Jafar greeted and said nothing, nothing, hello and sit down, and he showed respect to his friend with the hand of the table and chair, and sat in front of each other.
Imad talked a lot about the things he had done after high school, the army and his days and nights.
Jafar used to call his sister’s wedding and taking a short trip with his family.
In the middle of the night, Jafar and Emad told us to go for a walk on the city bridge.
We won’t sleep at all tonight until the morning because of how old I am.
Emad was saying this and he got angry and said, I’m leaving Turkey. Jaafar couldn’t stand it until he heard this, and he slapped his friend’s hand. I’m sorry, my son, what did you think about leaving? What is the reputation of your people in your country that you have been beating in our minds since high school until now?
going for what
What is missing here?
Emad, who lost his parents in the border war between Syria and Turkey,

and was the only member of a Kurdish family living in a border city. And when Jafar saw his friend’s sadness. He did not want to continue. And he patted the manly shoulders of his friend, who had been hard and manly after these two years of blacksmithing. And he remembered what Jafar always said about his wishes for his mother, father and two sisters. But how close they were to each other and how much they shared their hearts and dreams with each other. Sitting at the table, they ordered another coffee with a chocolate cake, and without realizing how many hours had passed since midnight, they fell asleep right there at the cafe table. It was a pitch black night on February 2023. You were sleeping when a heavy earthquake surprised Turkey and the border strip at once, and the whole city and all its buildings fell like a painting and became like a crumpled paper. Jafar’s and Emad’s hands were in each other’s hands, and the earthquake that night caused the whole city and all the people of the city to sleep. Jafar Emad Two friends stayed together forever in the city in the night cafe in their country. With the claim of respect to the people of Turkey and wishing mercy for the survivors of this terrible earthquake, health and patience for the survivors I am with you in this great sadness of the terrible earthquake Keyvan Raisipour 18–11–1401 corresponding to February 8, 2023 The copyright is reserved for the author Keivan Reisipour Ashraf.